miércoles, 12 de diciembre de 2012

Non queda ná!

Xa despachamos os exames de Human Tox e o oral e escrito de noruego, así que só queda o luns o de Ecotox. Despois imos un par de días a Estocolmo e logo pa casiña!
Así que o día 20 voltamos. Supoño que cansas, porque durmiremos no aeroporto de Estocolmo e logo pasaremos o día no de Barcelona, pero non pashha nada.
Estes días non hai moitas novidades porque foron de estudo, pero bueno, fomos ao Julemarked en Oslo e visitamos Drøbak, pero xa se tal volo contamos en persoa, non?




Sabe.

lunes, 19 de noviembre de 2012

Un consello

NON vaiades á peluquería en Oslo.
Un amigO foi cortar o pelo á do Campus (que se supón que é student friendly), e pagou 70€. Si, 70, por un corte de chico normal e corriente.
De nada.

Sabe.

martes, 13 de noviembre de 2012

Northern Lights!!!!

Por fin! Non sempre hai sorte pero onte veuse a Aurora Boreal dende Oslo!
Un dos tipos que leva unha páxina de Facebook dos Erasmus xa avisara no grupo, pero non había garantía de que se vise, non se pode saber seguro. O que si había era unha noite despexada e estrelas fugaces (ademáis de un cometa do que non me enterei jaja).
Ás 11 quedei con uns que ían ao lago (2 gregos e unha canadiense) e logo alí nos atopamos con uns franceses.
A primeira hora pasámola intuindo (ou imaxinando) unha claridade tralos montes. Aínda así, a noite estaba preciosa, cheísima de estrelas, e con estrelas fugaces (as cales eu non vin, pero é como cando vexo un partido de fútbol sempre me perdo os goles jaja). E todo isto mirando cara o lago (e cara o Norte). Por certo, as beiras do lago estaban conxeladas, co cal reflexaba un montón.
Despois, a luz empezou a ser máis intensa, ata verse claramente a zona con luz. Iso si, era prácticamente blanca (pouco verde). E logo comezaron a aparecer como haces de luz dende abaixo. Un dos franceses saca moi boas fotos, e como tiña trípode puido expoñela moito. Aviso de que non se vía tan verde! É cousa da foto jaja

E despois, o máis impresionante de todo, unha especie de luz apareceu no centro e comezou a moverse. Había máis xente no lago e todo o mundo estaba flipando! Era como unha pantasma... non sei, difícil de describir. Todo o mundo estaba feliz!

Sabe.

lunes, 5 de noviembre de 2012

Halloween + opera

A neve xa se derretiu e estes días facía unha temperatura máis agradable, aínda que parece que volve a enfriar agora.
Esta finde dinme conta de que por fin empezo a pillar algunhas cousas en noruego! Houbo bastantes festas e oportunidade para practicar algunha frase, sobre todo se levas a cara ensangrentada (maquillaxe de Halloween!) e a xente che para pola rúa para preguntar se estás ben jaja.
E esta finde deunos por ir á Opera Hus a ver Madame Butterfly! 



É das cousas máis famosas de Oslo, e tiña ganas de vela por dentro. A entrada foi superbarata, 100 kr (uns 13€), pero pola sinxela razón de que non tiñamos asiento! Había que estar de pe, o cal se fixo bastante eterno pero acabamos sentados nas escaleiras. Tamén foi un fallo grande non mirar de que ía antes de ir, porque non se entendía nin papa. Aínda que había subtítulos en noruego (que se os mirase dende o principio igual me enteraba).

Esta tarde hai un evento no lago que non teño moi claro de que vai, pero parece divertido (fogueiras, música...).

Sabe.

martes, 30 de octubre de 2012

Sognsvan

Véxome na obriga de subir fotos. Acabo de ir dar un paseo ao lago (porque onte durante as horas de luz tivemos clase e non puiden). Agora xa é de noite pero hoxe fixo un día moi bonito.




Por certo, no lago atopeime con outros Erasmus e estivemos facendo un iglú. A cousa ía bastante ben pero derrumbouse antes de poder pechalo. 

Sabela.

lunes, 29 de octubre de 2012

Neve!

Mentres Marta redacta a historia de Turku (preparádevos jaja), o tempo pasa en Oslo e acércase o inverno!
Esta mañá ao espertar tiña un SMS de Marta dicindo que mirase pola ventá. Levanteime cabreada pensando que era de onte e que se vira a aurora boreal, pero cando corrín as cortinas vin isto:

É dicir, que cando me deitei non estaba nin nevando, e cando me levantei (unhas 9 horas despois, non vos vaiades pensar que non madrugo jaja) estaba todo así de branco.
Despois da emoción inicial, e de probar o tacto da neve, púxenme as botas e fun para o campus.
No camiño do meu edificio á estación do metro tiven oportunidade de sentirme torpe e patosa peeeeero non caín (cousa que según din vai pasar si ou si). O problema é que polos camiños a neve é pouca e está moi compacta, medio xeo, e resbala moito.
Aínda así non fai moito frío (agora hai uns 0ºC), así que o máis probable é que se derrita, porque para os próximos días non dan moita neve (creo).

Sabela.

miércoles, 17 de octubre de 2012

Sobre General Toxicology

A semana pasada rematamos o primeiro dos cursos que tiñamos, General Toxicology. En xeral podo dicir que me gustou. O primeiro bo é que, ao ser xeral, puxérona de primeira e só ter unha asignatura é un puntazo. Tiñamos clase todos días, 1 hora e media, con descanso de 15 min no medio. O descanso, así como o final da clase, era sagrado, e se o profesor se pasaba un minuto pedía perdón. Tivemos varios profesores (5 ou así), e había de todo. O que era o principal é moi majo, de feito nos descansos se ía tomar café cos alumnos (que se ve que xa coñecía de antes) pero daba as clases un pouco liosas. Tamén tivemos un profe moi bo e majo, e un tipo loco que non sabe nin o que di (e que agora nos dá Human Toxicology, yuju). Este é un exemplo de que, desgraciadamente, aquí tamén poden ser MOI chapuzas coas presentacións. Di que si! Para que borrar puidendo tachar?

Para os descansos hai unha sala enfrente da clase, bastante grande, con sofás, nevera, micro, máquina de café... para a nosa clase! Pero tampouco é que faga moita falta porque os alumnos durante clase comen e beben. Pero a lo bestia. Vamos, que aparte de auga e café, toman zumes, batidos, plátanos, iogures... ensaladas de pasta, traen as especias para condimentar... están locos! Bueno e en clase tamén é típico descalzarse (e na biblio).
En canto ao nivel... depende. Ao principio parecía moi difícil, e a xente facía preguntas superrebuscadas e destas de razoar e todo! Jaja. Pero bueno, o inglés entendíaselle perfectamente a todos. Despois, como nos daban preguntas cada semana, e sería o que entraría no exame, aínda que foi moito curro, pois xa sabes o que entra e non (debería) haber fallo (aínda non sabemos a nota!). Esto de que aos Erasmus lle poñen as cousas máis fáciles dubídoo moito, empezando porque a nota do exame é o 100% e o exame é anónimo (by the way, no exame estaban todos co plátano, zume e galletas jeje).
E creo que esto é o que tiña que dicir sobre a asignatura xD.


Sabe.


Turku


miércoles, 3 de octubre de 2012

Hei!

Esto está un pouco abandonado...

Estes días estamos de "vacacións", porque hai unha semana sen clases de noruego e xa case non temos clases de Toxicology. O problema é que mañá mesmo temos exame de verbos de noruego (si, si, como os de inglés) e o luns de Toxicology. Final. Pero para que non cunda o pánico estamos indo a todas as clases de baile que atopamos, que veñen sendo Jazz, House e Hip hop (esta última aínda non a probamos pero xa se andará).

Así que estes días non hai moitas novidades. A boa noticia é que xa non nos sentimos tan tontas en clase porque están todos igual de nerviosos polo exame (salvo algunha excepción alemana) e aquí tamén se fan preguntas do tipo: "esto entra?", o cal demostra que por moi noruegos que sexan seguen sendo humanos.

O martes que ven partimos para Turku a visitar a Alfonso así que xa vos contaremos que tal por eses lares.

Sabela.

martes, 25 de septiembre de 2012

Staying alive


Hei! Hvordan har dere det? Jeg har det veldig higgelig her! Jeg har mange venner i Oslo, De er exchange students også. Nå jeg kan snakke litt norsk fordi jeg studerte so mye. 

Marta.
















Y esta es la razón por la que hemos tardado tanto en actualizar xD

Que va, os cuento cómo nos va todo. Evidentemente ya estamos perfectamente instaladas, bueno, perfectamente no, seguimos con el tema de la decoración/robar posters de todas partes... pero esto ha degenerado en una especie de Síndrome de Diógenes gracias al cual ahora tengo una bici con las ruedas probablemente pinchadas, unos patines, una cámara de video y una radio que no sé si funcionan ya que van con pilas (y claramente no hay ganas de comprar pilas para algo que encontré en la basura ajena (y con basura ajena me refiero a las cosas que dejaron en mi trastero las personas de otros años)), dos gorros, calcetines de lana hipergordos, unas tijeras, una grapadora, rotuladores permanentes, una cantimplora, camisetas y un abridor. (Ahora es cuando os dais cuenta de que lo de Diógenes no era una exageración)

Y eso, Héctor se fue, pero su colchón seguirá incordiando en la habitación de Sabela habitación por los siglos de los siglos.


Sucesos a destacar en estos días (evidentemente han pasado más cosas pero lo que viene a continuación es un resumen, espero que bastante resumido, porque me conozco):

- Bergen.
Fuimos a ver Bergen y llovía mucho, cuenta la leyenda que entre 250 y 364 días al año. Podría dejarlo así pero tiene un poco más de chicha el viajecito este.
Fuimos en tren, viajando de noche, todo un lujo con manta, tapones para los oídos, antifaz y colchoneta inflable a modo de almohada (por desgracia no nos llevamos nada, pensando que a la vuelta tendríamos otra oportunidad, pero no fue así. La gracia es que era completamente legal llevarse todas esas cosas...), llegamos a las siete de la mañana y llovía, unos desayunamos en la estación (ya que llevábamos comida para todo el viaje) mientras que otros fueron al "Deli de Luca", que según he visto es el Starbucks de Oslo dado que todo el mundo va con esos vasos por la calle, pero simplemente consiguieron una café asqueroso y unos bollos a medio cocer.  Así que medio desayunados fuimos al hotel, fuimos 9 con una reserva para 8 y hasta aquí puedo decir de este tema. Dejamos las maletas y tomamos otro té/café dado que era gratis (no estaba abandonado, ni patas arriba, ni nada, era gratis!!). Después fuimos a la oficina de turismo y allí nos endosaron, como estaba perfectamente planeado, un crucero de 4 horas, de las cuales las 2 primeras fueron horribles dado que llovía (un acontecimiento muy extraño) y hacía frío (también muy extraño). A las 2 horas, empezó lo bueno, ya en el fiordo nos rodeaban las montañas llenas de cascadas, casas aisladas, más cascadas y  más casas aisladas. Y diréis:
- Pero qué monótono!- Y contestaré:
- Tenéis razón - A parte, por si no quedó suficientemente claro llovía y hacía frío. Pero realmente mereció la pena.
Ya después de la primera mojadura monumental fuimos al hotel, nos instalamos, revolvimos todo y volvimos a salir a ver la ciudad, y con ciudad me refiero a las cuatro calles que tiene, al puesto de pescado y todos sus trabajadores latinos .
Al día siguiente madrugamos para ir hasta lo más alto del monte. Aunque realmente madrugamos para ir a la recepción del hotel y tomar más té/café (y gratis!). 
El camino desde la parte baja de la montaña no pintaba muy bien, aunque estaba asfaltado la cuesta era en algún momento ligeramente mortal. Sólo los más valientes subimos caminando, llegando al final calados hasta los huesos pero con un calor mortal. "Arriba" supuestamente se veía la ciudad, en su lugar, debido a la lluvia y a toda la niebla, nosotros vimos la nada (pausa que no viene a cuento para recomendar dos películas/libros que si que vienen más o menos a cuento "La Niebla" y "La historia interminable"). Allí a parte de familias con niños con el mejor equipamiento para la lluvia que haya visto nunca había un restaurante, con una preciosa chimenea que acaparamos durante un buen rato. 
Ya secos, salimos otra vez, unos seguimos subiendo hasta un lago y otras se bajaron de compras, después del lago, unos seguimos subiendo y otros siguieron paseando por no tener el calzado adecuado, o por tener el calzado demasiado roto.
Desde arriba, lo más arriba que pudimos, vimos Bergen y sus más de cuatro calles.  
Y bajamos la montaña.
Por la noche unos salieron y otros nos quedamos en casa. Bueno, unos intentaron salir y se quedaron atascados hasta que yo intenté socorrerlos bajando (por error por unas escaleras de emergencia y descalza ya que mis zapatos aguantaban la puerta dado que no tenía llaves porque se las había dejado a Sabela) al bar (lleno de hombres en general y muy borrachos algunos en particular) donde me mandaron a paseo ya que no tenían las llaves del ascensor. Cuando subí, para contarles las malas noticias y darles apoyo moral, ya habían localizado al encargado de mantenimiento que apareció en pocos minutos y los liberó después de forcejear con la puerta. Nadie volvió a utilizar ese ascensor.
A la mañana siguiente tocó seguir paseando, pero tuvimos suerte ya que salió el sol, durante 30 segundos. Cronometrado.
Y cogimos el tren de vuelta, por el camino alucinábamos entre túnel y túnel con las vistas, ya que muchas veces la vía estaba a ras de agua. Vimos pseudoinundaciones, nieve, nieve, y más nieve acumulada del invierno pasado y casas aún más aisladas. También aprendimos a contar hasta diez en deustch, alemán, polaco, español, francés, italiano e inglés.

- Cumpleaños de Jasper 1.0.
Una kitchen party como otra, mucha cerveza, vodka gratis (gratis!) pero con pancakes americanos y luego Dutch!

- Cumpleaños de Jasper 2.0
3 días después, con más cerveza, más vodka gratis (gratis!), y más pancakes, ésta vez echos por mi. 
Más tarde fuimos a Horgens, un pub, no sabría decir dónde está exactamente pero está realmente pasable. El problema es la vuelta en taxi... Ésta vez no nos timaron tanto,  y aunque  fuimos 7 en uno de 6 llegamos sanos y salvos.

- Jazz sin jazz. 
Ésta es una historia del tipo de los creadores de los creadores de los creadores de... en la que fuimos al gimnasio a las 11:15. En el aula que teníamos la clase estaban los de kárate, así que amablemente vinieron a informarnos de que nuestra clase se cambiaba de aula y de hora. Todo bien hasta que pedí también muy amablemente que lo repitiese en inglés, amablemente me dijeron que la clase iba a ser a las 12:45 así que nos fuimos a casa, compramos los billetes de vuelta a casa (Vuelta a casa!) y volvimos (volvimos!). Para nuestra sorpresa, en la puerta había un cartel que intuyo que decía que la clase se había pasado a las 11:30. Así que preguntamos en el mostrador... finalmente el chico que amablemente me había dicho la hora correcta se había equivocado al decirla en inglés... 

Estas son las cosas más interesantes que nos han pasado estos días y de las que yo me acuerdo o puedo contar a la gran masa. Todo va demasiado rápido, por las mañanas clases, 2 días a la semana seminarios con deberes, noruego por las tardes con su cantidad ingente de deberes y "redacciones de niños de 6 años" para entregar a doble espacio, ir al gimnasio, estudiar, salir, seguir socializando, intentar participar en una revista de la universidad, más estudiar ya que el examen es en 12 días (12!!!!!!!!!!)

Muchas cosas y poco tiempo. 


Marta.

miércoles, 12 de septiembre de 2012

Resumetetet

Levamos moito tempo sen actualizar así que intentarei facer un resumo moi resumido destes días.

A semana pasada estivo Héctor de invitado, e a verdade é que tivo moi boa sorte co tempo co cal puidemos ir ver os lagos (porque resulta que hai outro tamén moi cerquiña!) as illas (Langøyene e Hovedøya, as dúas moi bonitas), a Opera House (outra vez!), o campus (aínda que eu xa o vexo a diario) e demos un paseo polo centro. A eso hai que sumarlle algunha que outra cea, kitchen party (básicamente reunirse nalgunha cociña), e festa propiamente dita en discoteca (que xa sabedes que a Héctor é o que lle mola). Pois iso, que moitos italianos e alemáns e moito falar inglés (ah! si, e estudar polas mañás, en serio jaja).

Este venres había barbacoa no lago polo cumple dunha das italianas, que rematou cunha considerable fogueira porque si, xa empeza a facer frío. O sábado kitchen party e o domingo BLÅ. Iso polas noites, porque os días se van facendo un pouco aburridos co cal non queda máis remedio que estudar (e intentar facer a colada sen éxito). Peeeeero onte apuntámonos por fin ao ximnasio así que xa temos plan para as tardes. O ximnasio queda moi cómodo porque está no medio e medio do campus.

Un bico a todos!
Sabela.

miércoles, 5 de septiembre de 2012

Problemen

La entrada anterior debio ser publicada, peeero no lo fue, osea que viene siendo antigua.

Mil disculpas,
Marta

PD: Mi ordenador sigue teniendo problemas con la conexion por cable, asi que no puedo actualizar.

Mil disculpas otra vez.

Sunday

Primero de todo: Como ya estaba escrito en la otra entrada, 
¡Tengo maleta!

El resumen de toda esta historia viene siendo que no tenía maleta y estaba triste y ahora tengo maleta y estoy feliz.

El viernes, después de dialogar por el chat de la empresa que mandaba mi maleta, me mandaron  a todas las oficinas de correos a preguntar si la susodicha andaba por ahí. (Como veis todo profesionalidad).
La primera parada fue la oficina del centro, donde evidentemente no estaba, no iba a ser tan fácil.
La segunda fue a la oficina de información turística, ya que la otra dirección a la que tenía que ir era completamente desconocida. 
Así que ahí fuimos yo y mi amargura al extrarradio a buscar la maleta. Técnicamente se llegaba fácil: T-bane hasta Helsfyr y luego el bus 68 hasta "Posten nosequé". 
Digo técnicamente porque no fue así.
Coger el metro fue fácil, encontrar el sitio donde paraba el autobús no tanto, y bajarme en la parada correcta ya imposible:
Me bajé en la parada incorrecta, en un polígono, sin nada alrededor, solo camiones, mucha lluvia, un árbol para resguardarse y muchos coches que me miraban al pasar. 
El siguiente bus pasó media hora después... y esta vez me bajé donde debía. Pero allí solo me confundieron más con los números de referencia, que si la maleta entregada ya era la de Sabela y no la de Sabela a mi nombre, Susi también había recibido su maleta, la que estaba a nombre de Marta no estaba localizable... y llegó la hora de cerrar así que me invitaron a irme solamente con la esperanza de que me llamarían la mañana siguiente para decirme si averiguaban algo.

Y no me llamaron. Tuve que llamar yo a la empresa que había contratado la empresa que yo había contratado para enviar mi equipaje... Y mi maleta llegó, sin más, estaba allí, después de tanto tiempo, llegaba sin la etiqueta, completamente sucia y con algún golpe que otro, pero estaba conmigo.

Cambiando de tema, el viernes me tocó a mi ser la bartender novata, pero aún así diría que se me da bastante bien (sobretodo teniendo a Sabela cobrando). Ese día no había demasiada gente así que hubo que carretar bancos, sillas, arrancar posters y recoger colillas del suelo (todo con mucha dignidad excepto lo de las colillas).
Por la noche llegó Fátima, la pobre se tuvo que arreglar rápido y salimos pitando a un concierto, pero al llegar el concierto había acabado y ya no quedaba prácticamente nadie, un fail en toda regla.

La mañana siguiente nos dedicamos a dormir ya que había que trabajar de 20:00 a 3:00. Por la tarde y tras un delicioso arroz tres (o más) delicias hicimos nada, el plan perfecto para alguien que viene a visitar la ciudad.

Y llegó la noche:
Nos mandaron a las tres al ropero, pintaba bien la cosa, pero solo las primeras horas.
El ropero consistía en una barra y detrás una especie de estanterías de metal con ganchos y números. En cada gancho había una tarjeta con el número del gancho correspondiente. Había muy pocas tarjetas y las que habían eran de ganchos que estaban unos detrás de otros. En total habría solamente unas 350 tarjetas para unos 1000 ganchos...

Y llegó el momento en el que nos quedamos sin tarjetas, por lo que no se podía colgar nada más. Había que explicarle a todo el mundo  que estábamos sin espacio, bueno, está claro que espacio había porque los ganchos sobraban, lo que no había era las malditas tarjetas. 
Muy poca gente entendía el tema de las tarjetas de manera que era explicar lo mismo una y otra vez...
Pero llegó un momento en el que la gente se colaba detrás de la barra para dejar sus chaquetas en ganchos sin tarjeta... Un ligero caos... pero Sabela y Fátima me nombraron jefa del cotarro (dado que yo iba bien vestida y ellas llevaban la camiseta del Studio), así que ahí estuve yo, dialogando con noruegos borrachos y muy pesados (pero claramente tan guapos como siempre) para que saliesen del ropero y esperasen a que hubiese espacio. 
Fue ligeramente muy agobiante, dado que Sabela se quedó sin voz y había DEMASIADA gente.
Realmente la cosa se nos daba bien, no perdimos ninguna chaqueta y todo estaba en su ganchito. Pero podría haber sido un gran desastre ya que más de una chaqueta se cayó y luego no estaba claro cuál era su sitio.

Y dieron las 3 y por fin se apagó la música (destacar que estábamos entre dos salas, con dos Djs distintos, pero los dos con unos altavoces excesivamente potentes que hacían que el metal estuviese vibrando todo el tiempo)

Después había la famosa post-party, la pisamos, pero nos fuimos tan pronto como conseguimos la free-memership y nuestras cervezas gratis (¡¡Free Memership!!).
Nos fuimos en taxi, y si, comprobamos definitivamente que la última vez nos habían timado de mala manera...

Hoy tocará ir al Blå, y esperemos que el resto de la semana podamos visitar algo de la ciudad con Fati además de seguir saliendo de fiesta todas las noches e ir a clase... Esperemos conseguirlo!

Marta.




viernes, 24 de agosto de 2012

Bartender

Antes de nada: Marta ten maleta! Pero supoño que quererá facer unha entrada sobre eso (se é que non a está facendo agora) así que voume centrar no día de onte.

Pola mañá non tivemos clase pero co rollo da maleta ao final pasóusenos a mañá, e eu apunteime de voluntaria para o Studio Festival. É un festival que organiza a Norwegian Student Society que ven sendo a que leva todos os saraos (ou case todos) do campus. É dicir, a que organiza as festas. A vantaxe de ser voluntaria é que se o fas 3 días consegues free membership, ser membro sen pagar. E sendo membro consegues todas as cousas máis baratas. Ademais danche unha camiseta e van organizar un cabin trip para os voluntarios en setembro, que consiste en ir a unha cabaña ao norte de Oslo a pasar a fin de semana (pero non sabemos moi ben se quedan plazas para iso).

Vamos, que alí me fun eu, sen comer (se 2 plátanos e un muffin non contan como comida), á carpa que había en Bislett. Dende as 4 ata as 6 non había ninguén así que nos puxemos a xogar aos dardos e escoitar música. De vez en cando había un chico moi simpático que recordaba que había que falar en inglés para que nos enteráramos de algo. Logo deberon de chegar unhas 10 persoas. Non era precisamente un éxito. Intentaron ensinarme como poñer as cervexas, e foi unha pena que non se organizase ese día a festa da escuma. Era un pouco frustrante. Logo mandáronnos para a outra carpa na que había algo máis que facer, e por fin conseguín poñer a cervexa!

Cando rematou o turno, sobre as 9.30, déronme un cupón de 3 cervexas e marchei para casa, a deixar os plátanos que comprara para a miña saudable comida e fun buscar a Marta.

Pola noite fomos á festa de Law, no centro da cidade, nun pub bastante pijo pero con boa música, ata as 12 que collimos o último metro e pa casa a cear!

Hoxe intentamos ir a Ikea a por un colchón barato (para visitas) que resultou non ser tan barato. Así que non compramos o colchón pero si unha lámpara, toallas, espello e tuppers.

E agora marchamos outra vez ao Studio, a ver se hoxe hai máis xente.


Sabe.

martes, 21 de agosto de 2012

Lunes, Martes y Maletas.

Ayer lunes, el primer día de clase, no hubo clase (empieza bien la cosa).

Tras averiguarlo decidimos volver a ir a comprar comida (dado que parece que se ha convertido en uno de nuestros pasatiempos favoritos, aunque evidentemente no lo hacemos demasiado bien viendo las veces que tenemos que volver). Fuimos a Gronland, a la tienda donde los cajeros (ligermanete muyguapos) ya nos conocen por diversos malententendidos* y luego al Meny, donde también hay un cajero (bastante mono también) que ya nos conoce por otro malentendido.

Ya en casa preparamos un arroz con las verduras de los tacos del día anterior, y la tarde pasó pero nosotras no pasamos por ningún lado. 
Al dar las siete, una hora decente para salir por aquí, emprendimos la marcha hacia el PubtilPub, sin saber realmente cómo iba la cosa.
Pero el destino quiso que nos encontrásemos con un amigo que se iba a reunir con su Buddy Group (un chico con suerte dado que su grupo es de los pocos que siguen juntos).
El PubtilPub consiste en ir a todos los pubs del campus (porque sí, en cada facultad hay un pub en el sótano y el hall lo modifican con una barra, música y luces de modo que queda totalmente cambiado). En este recorrido si te tomabas 6 cervezas (gastando 240 kr en total) y sellabas un papel cada vez que comprabas una finalmente te daban una entrada gratis para una fiesta. (Por si hay alguna duda, nosotras no lo hicimos, podríamos, pero no, así que por ser buenas chicas el karma nos bendijo dejándonos 150 kr en el suelo del baño. Que evidentemente van a ser empleados en las cervezas que nos deberíamos haber tomado).


MARTES, maldito martes.

Primer día de clase. Una gran clase por cierto. El profesor se parece a uno de nuestra facultad (no diremos quien para manetener su anonimato) pero a todos en general nos parece genial, y hasta quí puedo desvelar.

Tras la fantástica clase, y tras apropiarnos de diversos libros de la biblioteca (ya que somos unas chicas muy aplicadas) teníamos que ir a escanear e imprimir el pasaporte/DNI y la tarjeta sanitaria, pero todas las facultades y bibliotecas estaban llenas, LLENAS, en AGOSTO, a las 12 de la mañana!!

Así que para casa... y aquí empieza el maldito martes de verdad.

Saliendo del campus, vimos que el metro estaba llegando así que fuimos corriendo a cogerlo, pero tachán, después de varias paradas... no estábamos en el tren correcto.
Así que para abajo en la siguiente parada, para dentro en el siguiente tren de vuelta, y abajo en la siguiente parada con conexión con la línea 3.
Ya abajo en la estación correcta apareció el tren correcto, y Sabela se puso a correr correctamente hacia él, pero yo no. Así que Sabela cogió el tren correcto y Marta se tuvo que esperar sentada 15 minutos hasta el siguiente tren, todo muy correcto y muy bien.

Mientras esperaba Sabela me llamó diciendo que MI maleta había llegado... pero la suya no. 

Pero mi entusiasmo contenido y su decepción manifiesta duraron poco ya que rápidamente se cambiaron las tornas...

La maleta que había llegado era y es la de Sabela, pero con mis datos, mi contrato y mi firma...

La mía, o bueno, externamente la de Sabela e internamente la mía, está en Noruega (punto positivo) y técnicamente la entregan mañana (técnicamente).

Y hasta aquí puedo decir, ya que no sé que se tomó el transportista para tardar esta eternidad, ni en qué pensaba al confundir las maletas, ni que hacía en Alemania, ni nada de nada... excepto que por lo demás todo bien, muy bien realmente.

*Malentendido:
- Dícese de la situación en la que te preguntan en noruego si quieres una bolsa pero tú no lo entiendes y contestas en inglés diciendo que no quieres bolsa.
- Dícese de la situación en la que te preguntan en noruego si quieres el ticket pero tú no lo entiendes y contestas en inglés diciendo que no quieres ticket.
- Dícese de la situación en la que tú le das al cajero la tarjeta para que te cobre - pero el te señala el lector de tarjetas para que lo manejes todo tu mismo.
Dícese de la situación en la que quieres pagar con monedas y procedes a dársela al cajero pero te señala una máquina para que lo manejes todo tú mismo.
- Dícese de a situación en la que introduces la tarjeta en el lector antes de tiempo y muy efusivamente y comienza una extraña conversación en la que un interlocutor habla sobre la Visa y otro sobre Pizza.



Marta.

domingo, 19 de agosto de 2012

Sunday


Hoxe fomos en barco a pasar o día nunha das illas. Despois do día terrible de onte (moita choiva), hoxe facía solazo e calor. As illas son unha pasada. Na que fomos nós había moitas casiñas pequenas de madeira, pero sen muros que as separasen e todo era moi curriño e estaba moi coidado. Fomos a unhas rocas onde nos instalamos para facer a barbacoa e bañámonos un bo rato, porque a auga non estaba nada fría e había un muelle cun trampolín para tirarse e unha plataforma... vamos, unha gozada!

E para rematar o día fomos a un concerto de jazz (gratis, por suposto) que resultou ser moitísimo mellor do que esperabamos. A banda chámase Frank Znort Quartet, pero deben de ser unhas 15 ou 20 persoas que fan un show xenial.

Este foi, polo menos para min, un dos mellores días ata agora. Mañá empezamos as clases, a ver que pasa!

Sabe.

sábado, 18 de agosto de 2012

Roupa

Dado que seguimos sen maleta e así será ata, esperemos, o martes, onte fomos comprar algo de roupa. 
Afortunadamente Marta recordou que Sara nos recomendara H&M. Estaba todo moi barato! (Por 25€ teño vestido, camiseta e vaqueiros ;D). Así que se vides a Oslo e queredes roupa, xa sabedes onde buscar.
Ademais fomos ao centro, no que parecía a zona de compras, moi chula e cun día moi bonito. Eso si, hoxe chove bastante.

PD: Hoxe espertoume un paxaro con cantos de todo menos celestiais.

Sabe.

miércoles, 15 de agosto de 2012

Lunes-Miércoles: Orientation week.

Primero de todo:

¡Tengo habitación! (desde hace dos días)

Y Segundo: Sigo viva, quizás mas incomunicada que antes por la falta de ordenador con batería y operativo en mi habitación (Si, MI habitación) pero sigo aquí. (Sabela también está viva, pero como ella tiene ordenador, es probable que os haya mandado alguna señal)

Después de este pequeño y muy importante gran acontecimiento os cuento como fueron estos tres días:

El lunes fue la primera reunión del Buddy group, y básicamente consistió en dar una vuelta por el campus, juegos para aprendernos los nombres, buscar donde estaba la supuesta comida gratis, encontrar otra comida que realmente no era para nosotros pero cogerla igual, pseudobarbacoa en el campus (digo pseudobarbacoa porque mi grupo fue de acople a otro y tocó a media salchicha por persona, bueno, a los rápidos que dijimos que queríamos una), pseudobarbacoa en el Escape (en este caso es pseudo porque solamente había dos chicos comiendo ya que se habían quedado con hambre y fueron a comprar más. El Escape es un pub, al que al final no entramos ese día por estar muy lleno, pero tiene un laguito poco profundo muy mono a la altura de las ventanas) y de aquí ya nos fuimos para casa.
Y os sitúo, las 19:00 todavía no habíamos comido por lo que había bastante, bueno, bastante hambre no, lo siguiente.
Por la noche volvimos al Chateau Neuf a un concierto de rock de un grupo de noruegos, repito, rock y noruegos, rock y noruegos! Estuvo...bastante bien, si, pero nos fuimos pronto por el temor a perder el metro y pagar el taxi.

El martes supuestamente había un desayuno, digo supuestamente porque aunque entramos de los primeros solo quedaba pan bimbo a medio descongelar mantequilla, mermelada de fresa, y un par de jarras de zumo muy aguado. Los que entraron antes tuvieron el privilegio de tener platos, queso y un poco de embutido. 
Después del banquete fuimos a ver como iba lo de que firmasen nuestros papeles de la beca y después mi grupo hizo una especie de "gincana" por la ciudad, después fuimos a comer a casa,  luego al Opera house (el edificio de la zona del puerto que tiene las fachadas  inclinadas y se puede subir por ellas), al ikea a comprar cortinas (después de un gran dilema entre las densas de todo, las medio-densas o las finas, y entre los precios que iban de 450 a 98 coronas. Al final ganaron unas de 150 ni muy densas ni muy transparentosas y ni muy oscuras ni muy alegres...) y para casita otra vez, cada una en SU casita.

Y hoy, por la mañana el primer madrugón voluntario, ya que el plan era ir a varias reuniones informativas y la primera empezaba a las 9:00 (digo madrugón voluntario porque involuntariamente ya nos estábamos despertando a las 7 u 8 gracias al solazo maravilloso que hay). 
La mañana podría definirse como un éxito o como un fracaso:
- Como un éxito porque fuimos a una reunión, jugamos en el campo, comimos una hamburguesa, té helado y varias galletas, todo gratis.
- O como un fracaso dado que de las 3 reuniones que queríamos ir solo fuimos a las primera. La segunda no estaba dirigida a estudiantes europeos y la tercera era en un auditorio tan a tomar por culo que había que coger el tranvía (además nos perdimos unas 4 veces y fuimos hacia delante y hacia detrás varias paradas, todo muy guay).

*Aclarar que aquí el término barbacoa se usa para denominar a las reuniones en el suelo alrededor de una "parrilla portátil" en la que se cocinan salchichas y se calientan tortillas (las de Old el Paso). La susodicha barbacoa tiene el carbón, o algo así, incorporado de manera que se enciende con un mechero y se espera hasta que se apague la llama (unos 20 min) y queden las brasas.

PD: Sabela y yo no estamos en el mismo buddy group, pero básicamente todas las actividades son muy parecidas, en cuanto a lo que hacemos y en cuanto a la cantidad de personas que se pierden por el camino.


Y hasta aquí puedo contar ya que no ha habido nada más por ahora.

domingo, 12 de agosto de 2012

Sunday

Hoxe foi un día moi divertido xD

Conseguimos durmir un pouco máis do normal a pesar da luz que entraba (definitivamente necesito cortinas). Así que pouco despois de levantarnos rematamos o arroz de onte e fomos a Vila Eika ás 15h porque había organizado un evento, "Waffles and sim card". Básicamente era un chanchullo que debe de ter o ESN (Erasmus Student Network) con Chess, que é unha compañía telefónica noruega, e leváronnos a todos os Erasmus a comprar a tarxeta sim. Estar está ben, porque por 50 NOK danche a tarxeta con 50 NOK e chamadas gratis entre clientes de Chess (que son básicamente todos os Erasmus). O que é unha pasada é que cando chegabas á mesa onde che collían os datos e cha vendían, tras facer unha cola, preguntei como eran as tarifas e dixeron que non sabían, que se quería sabelas que mirase en internet. En fin. A parte positiva era que daban waffles gratis :D

Logo nos atopamos cunhas chicas que coñecimos onte na festa (unha de Singapore e outra de Canadá), e outra de San Francisco. Tras un rato no campus (impresionante campus por certo), decidimos ir ao lago que está, literalmente, a 5 minutos da residencia. O sitio é unha pasada, rodeado por bosque e cunha pequena illa no medio. Non puidemos resistirnos a bañarnos! E por certo, a auga non está nada fría.

Despois dun rato tomando o sol fomos cear a Sogn, a outra residencia, a onde se pode ir andando. Invítáronnos a unha pasta moi rica e coñecimos a unha chica eslovaca e a outra de Taiwan que xa leva un ano aquí e nos deu información moi interesante.

E mañá comeza a Orientation Week, a ver que tal!


Sabela.

Welcome party!

Ayer día 11 fue nuestra primera fiesta en modo Erasmus, pero antes de ir al meollo comentar ciertas cosas de la mañana del día en cuestión.

Daban las 10 am y el sol entraba a raudales por el ventanal, evidentemente nos despertamos ya que lo creáis o no el calor era insoportable (ya desde las 8) y quemarnos mientras dormimos en la habitación no es una de nuestras prioridades.

Tras el aseo pertinente, fuimos a desayunar (todo lo aseadas que se puede estar cuando llevas 4 días con más o menos las mismas prendas de ropa lavadas de manera muy precaria, en una pileta muy precaria también, y con un detergente robado dicho sea de paso).

El plan del día era ir a comprar comida ya que alimentarse de galletas "digestive" y leche chocolateada está bien, pero no satisfacía nuestras ansias de cocinar tras el exitazo de los espaguetis del día anterior.

Nos dirijimos al barrio donde se supone que las tiendas son muy baratas, pero error. La tienda en la que compramos la mayor parte de las cosas, a parte de estar muy, pero que muy abarrotada tenía cosas ligeramente muy caras... La cosa es que no nos dimos cuenta de lo caras que eran hasta que entramos en otra y vimos los precios.

En resumen: Acabamos con fruta y verduras a buen precio, especias (orégano, pimienta, negra, y un curry que parecía sólo curry pero que al final es un mix picante, pero muy rico), dos kg de arroz demasiado bueno para nosotras y latas de maíz, atún, y champiñones, además de más galletas, leche (relamente lo parece pero con la etiqueta solo en noruego es difícil saberlo) y nesquik (que sabe a nesquik pero no lo parece).
Resumiendo el resumen: Buena compra, pero podría haber sido más barata.

Comida: Como buena chef que soy le preparé a Sabela una de mis grandes delicatessen, bueno, una de las más habituales ya que todo lo que cocino al final está buenísimo, modestia a parte claramente.
Pollo con arroz al curry, quizás estaba un poco picante de más por el fail de comprar curry con más que curry, pero como ya dije, una delicatessen.

Tarde: Destacar que estamos aprendiendo noruego y no nos olvidamos de nuestras costumbres de ver series, así que tocó parte del tema 2 de las lecciones de noruego online y un capítulo de Futurama.
Se suponía que teníamos que estar en Majorstuen (una parada del metro) a las 20:30 y dado que eran las cuatro de la tarde, de tener nuestra maleta podríamos habernos empezado a arreglar, pero no era el caso.
La tarde pintaba mal, Sabela no sabía que hacer exactamente pero quería hacer algo, y yo dado que soy una okupa duermesuelos sin maleta no tenía ganas de nada realmente. Así que la tarde pasó muy lenta.

Y por fin llegó la hora de la fiesta, pero cómo probablemente no habría nada de comer allí nos tomamos un tentenmpié en la cocina hablando con dos flat-mates de uno de los típicos tópicos españoles por excelencia:
El alcohol y la juventud.

Y perdimos el metro, por estar hablando.

Pero cogimos el siguiente (que pasaba en 10 minutos) y llegamos sin problemas.

Al llegar allí nos esperaba Papá Pato, un chico de los que organizaban la fiesta que nos dijo que lo siguiésemos, y nosotros, como buenos patitos le seguimos, prácticamente en fila de a dos, charlando exclusivamente con la gente con la que habíamos ido (véase Sabela).

Ya en el local, la situación era extraña, los grupitos se sentaban muy alejados unos de otros, pero nosotras asaltamos a una española, pedimos unas cervezas (a partir de ahora tendremos que escoger entre comer y pedir una cerveza a mitas por la noche) y empezó la fiesta. 
Cada vez llegaba más gente, el protocolo de conocer gente que surgió fue sencillo, a gente un poco sola o grupillos con poca conversación: presentarse, preguntar de dónde eran, dónde se alojaban, que estudiaban, y lo que surgiese... así pasó un rato hasta que nos encontramos con unas chicas que querían bailar y lo demostraban de una manera demasiado efusiva (estaba claro que venían de una pre-party, porque ese grado de alcoholización con una cerveza es imposible de conseguir).
Todas muy majas, animaban el cotarro bastante bien, o bueno el cotarro se animaba al verlas.

Poco a poco la gente se animó a bailar, se apagaron las luces (ya que había dos salones uno con la barra del bar y modo pub y otro modo relax con sillones, cuadros de cerdos, y con la música puesta por las susodichas chicas) y la fiesta siguó, pero dieron las 00:30  nos disponíamos a volver a casa peeero...

Problema! No había ni metro, ni autobús ni leches.

(Insertar quí aplauso sarcástico a los de ESN por la organización y la información)

Cómo nos habíamos juntado 5 acabamos cogiendo un taxi. La primera y la última vez. 500 coronas, a dividir entre 5, pero 500 coronazas.

 Ayer aprendimos mucho, principalmente que no se cogen taxis y que hay que vigilar el horario del metro, además hablamos mucho en inglés, y conocimos a mucha gente.

Fue una primera fiesta bastante buena, ahora toca más y mejor.



viernes, 10 de agosto de 2012

Comida



He aquí nuestra primera comida caliente homemade:
Espaguetis con atún y salsa de tomate, un manjar todo hay que decirlo. 

P.D.: Dado que hasta ahora solo hemos comido por sobrevivir y lo más barato (véase una magdalena), esta foto fue tomada a las 19.00. Como veis nos estamos adaptando al horario noruego.


9 de Agosto

Proseguimos o relato da nosa aventura onde o deixáramos. Despois de durmir unha noite no ximnasio de Kringsjå madrugamos para ir recoller as chaves da habitación e comprobar que Marta seguía homeless. 

En canto á habitación hai disparidade de opinións (dúas, concretamente): Marta di que é pequena e eu digo que é grande. Hai unha cama, un escritorio, unha mesa (con función todavía non asignada), unha estantería bastante fea (igual que a mesa) e uns caixóns. A fiestra é moi grande e, como poderedes observar cando teñamos o cable da cámara (cando chegue a maleta grande!), ten unhas fantásticas vistas (e máis agora que aínda non hai cortinas).

No piso en cuestión somos unhas 8 persoas, das que só coñecemos 4. Hai un chico de Tanzania que está facendo a tese, outro chico non identificado e unha nai cunha nena pequena. Non me preguntedes os nomes. O baño compartímolo con outra persoa pero, aquí está a cuestión, non sabemos se hai xente na habitación de ao lado. Aínda que polo silencio destes dous días deducimos que non, no armario do pasillo hai cousas (incluída unha maleta) que nos fan pensar que si. Seguiremos informando sobre este tema.


En canto á actividade ao longo do día de onte, podemos definila como gastro-caótica. Despois de inspeccionar a habitación fomos á universidade a que nos firmasen os papeis da beca. O seguinte paso foi intentar que nos desen a tarxeta de transporte tan marabillosa da que nos falaran (por unhs 50 €/mes podes viaxar unlimited en metro, barco, bus...), xa que cada viaxe en metro nos estaba custando 4 eurazos! O problema é que para que nos desen esa tarxeta co desconto necesitabamos o carnet de estudante da Universidade de Oslo (UiO). A súa vez, para ter ese carnet temos que estar rexistradas, e para estar rexistradas necesitabamos uns códigos que nos darían a semana que ven. Como non podiamos seguir pagando tanto tivemos que ir varias veces a 4 oficinas distintas para conseguila. Con todo este follón deron as 12.30 e todavía non almorzaramos, así que fomos a unha cafetería mentres a xente xa rematara de comer (horario noruego). Despois de almorzar fixemos algo máis de papeleo e sobre as 5 fomos ao barrio dos inmigrantes a comprar, e comimos nun Subway  (á hora de cear en Noruega),obligadas a beber auga con gas, co que nos pasamos a comida axitando a botella. O barrio en si é bastante bonito, con casas pequenas e moita xente pola rúa. Compramos leite, galletas e algo de froita para ir tirando. Despois volvimos á resi a descansar (tanto descanso que fomos durmir ás 10). E como non, levantámonos cedo (en parte pola luz, xa que empeza a ser de día sobre as 5 da maña, ou antes).

E hoxe, como boas estudantes Erasmus, fomos ao Ikea! Tampouco se pode dicir que nos désemos moita présa por chegar. Á unha collimos o bus gratuíto, e pasamos aprox. 2 horas comprando o básico para os primeiros días: nórdico, fundas e almofada (que realmente é un coxín), toallas, trapos, un tupper e pouco máis. 

Mortas de cansancio, arrastrámonos cara a saída e collemos o bus de volta. E así ata agora, que probablemente vaiamos a comprar comida (de verdade).

Un bico!


Sabela e Marta.

jueves, 9 de agosto de 2012

Ida Oslo.


Comenzamos:

Madrugón para llegar hasta el aeropuerto de Santiago, con el consiguiente acojone de "me voy a Oslo" y el de "maldito ryanair y el peso y dimensiones de la maleta"

Despedidas a parte, se acerca la hora de que CIERRE la puerta de embarque. El agobio por llegar tarde fue innecesario porque la puerta para embarcar realmente abrió más tarde de la hora a la que estaba planeada el despegue.

Llegamos a Londres, 6 horas de hacer nada, escuchar música, medio dormir, lamentarnos por no tener cartas, apalizar a Sabela al ahorcado y a los ceros...y comprobar que realmente más del 50% de la gente que estaba en el susodicho aeropuerto es española (y se le oye a distancia).

Embarcamos a Oslo, con muchos osleños exaltados que volvían de las olimpiadas, exaltados pero muy amables, muy rubios, muy cachas y muy majos.

¡OSLO!

Tras una hora de autobús, llegamos a la estación. Tomamos un chocolate (la mejor comida del día prácticamente, a parte del bocadillo de chorizo que duró hasta el día de hoy) y un paseillo por el centro (petado gracias a un festival al que probablemente no vayamos). Ya en el metro. Ya en el metro en la dirección correcta, llegamos a Krinjsa sin problema.

Pero todo había ido demasiado bien.

Llegamos al edificio gracias a las indicaciones de un Nordicazo que nos vio excesivamente perdidas. El teléfono del segurata que tiene las llaves de Sabela no está. Llegamos a la puerta (yupi!) y vemos al susodicho segurata, gran segurata por cierto.
Peeeero, no encuentra las llaves, no están, llama a otro compañero a ver si las tiene, y no hay suerte, llama a otro y tampoco, y a otro y otro, y otro, y otro... Todo mientras hablaba con nosotras en inglés, de repente miraba al infinito y soltaba un monosílabo en noruego (claramente llevaba un auricular en la oreja).

La situación no pintaba bien, evidentemente yo no tengo habitación (ni tendré nunca a este paso) y los de la resi, parece ser que se acostumbraron a pasar de mi tan olímpicamente, que se olvidaron de darle al segurata las llaves de la habitación de Sabela (sólo por joderme a mi probablemente).

Era la una de la mañana, hacía frío (a pesar de tener al segurata cerca), y el cansancio de 24 horas de viaje pesaba (aunque menos con el segurata cerca).

¿Y qué será de nosotras? Empezamos a mirar a nuestro alrededor buscando una esquina acogedora, un contenedor amplio...
Pero nuestro querido segurata nos ofrece otra alternativa. (Que podría haber sido mejor, claramente, y más ofreciéndola él).

El mito decía que había un cuchitril donde la gente podía dormir en estos casos. Un gimnasio en desuso. Este mito no era tan mito ya que supuestamente había 5 personas dentro. 
Nuestro Salvador en cuestión nos acompañó a buscar el gimnasio tras darnos la llave del baño y la de la puerta, pero tras dar una vuelta, y otra, y otra, y otra... al conjunto de edificios residenciales (A la 1 y de la mañana, y con dos maletas de ruedas atronando al resto de residentes a nuestras espaldas) el sitio no aparecía. 
Tras varios paseos muy románticos a la luz de la linterna encontramos a varias personas, que extrañamente cada vez que llegábamos se dispersaban o aceleraban el paso para alejarse. Pero nuestro Salvador no se daba por vencido, a cada uno le preguntaba donde estaba el mitológico gimnasio pero nadie lo sabía con exactitud (simplemente sabían que estaba en el bajo de un edificio).

La cosa no pintaba bien, y como se acercaban las 2 de la mañana, nuestro Salvador nos ofreció abrirnos el hall de un edificio para esperarle ahí (con calefacción, dicho sea de paso) mientras él seguía llamando y buscando el susodicho lugar.

Finalmente... el gimnasio apareció! Pero, las tarjetas llave que nos había dado no funcionaban, y la tarjeta del baño de Sabela tampoco. Pero vamos, para dormir, estar semiencerradas no suponía ningún problema.

Nuestro salvador nos acompañó dentro (después de flipar un poco al ver como flipábamos nosotras al ver un zorro a 5 metros) nos separó un colchón (el resto estaba ocupado por unas chicas adormiladas que probablemente se cagaron en todo lo cagable al llegar y montar semejante estruendo con las maletas) y se despidió, muy majo y divertido, pero sin nombre.

Lo que pasó hoy, día 9 ya es harina de otra entrada.


Marta.
Mientras Sabela revoloteando mientras limpia la habitación.

martes, 24 de julio de 2012

Entrada só apta para futuros Erasmus

Aviso de que esta entrada é un pouco coñazo pero pode ser interesante para aforrar tempo e comeduras de tarro a quen pense irse de Erasmus.

Supoño que se pode dicir que a idea do Erasmus ven de cando Andre e eu comezamos a planear irnos xuntas. Ao final resultou que imos o mesmo ano, pero non ao mesmo sitio.
Realmente cando se concretou a idea foi o verán tras rematar 1º de Bioloxía. O plan era, nese verán, informarme perfectamente sobre todas as posibles universidades de destino, o nivel das clases, as asignaturas, o idioma, o país, as residencias, becas, horarios, e a talla media de sombreiro de copa da poboación estudiantil. Pero a realidade era moito máis bonita: as páxinas web das universidades son infernais bucles de links, os profesores que che deben informar ou pasan de ti ou non se enteran, descubres a marabillosa oficina de relacións internacionais (a nosa querida ORI) onde é máis difícil realizar un trámite nun só día que que che coincidan os resultados nunha práctica de laboratorio. Unha vez que sabes o que hai, xa vas ao práctico. Tomas as decisións de dúas formas: mandas un correo para preguntar, ou a boleo.
É unha pena non ter un motivo moi romántico polo que escoller Oslo, pero o certo é que foi por descarte. Quería que as clases fosen en inglés, e iso deixábame 3 opcións: Polonia, Reino Unido e Noruega. Polonia non me interesaba porque (oh, sorpresa!) unha das prioridades era que o nivel fose bo, e polo que oín non era o sitio axeitado. Polo mesmo motivo descartei Reino Unido (e porque só había unha praza xD). Así que me quedaba Oslo, que unha vez escollida, souben que foi unha boa elección (a excepción dos cartiños). E outra vez a comernos o coco mirando as asignaturas que tiñamos que coller, ilusas de nós, pensando que antes de decidir a onde ir estudar un curso enteiro deberiamos saber que asignaturas nos ofrecían. Pero non, ti primeiro escolles a onde vas e logo se non che gustan as asignaturas é problema teu.
Xa que despotrico tanto, como punto positivo teño que dicir que a coordinadora non nos puxo ningún problema para convalidar asignaturas. Ademais, descubres que a información máis importante sempre che vai vir da xente que xa estivo alí. O que non podes facer e fiarte de quen se supón que ten que estar informado, e sempre sempre contrastar a información.

Bueno, creo que dou por rematada esta primeira e aburrida entrada, espero que as seguintes sexan máis majas ^^


Sabela

Comienzos

Para mi todo empezó en el instituto, cuando sólo quería ir a la universidad porque las clases empezaban en octubre. 
Pero era mentira, bolonia llegó y nos aguó la fiesta a todos con sus clases magistrales, seminarios, tutorías y prácticas, de las cuales (en algunas asignaturas) la asistencia no era obligatoria pero si no ibas te ponían un cero, te podían decir que empezabas las prácticas el primer día de clase sin haber dado nada, la evaluación era continua pero nunca te evaluaban continuamente ya que sólo hacen un examen final, los profesores fomentan el PAT pero los tutores pasan de todo...

Desde el primer día de clase yo dije, en tercero me voy, y eso hago. Pero la duda estaba allí, no en si irme o no, sino en ¿cuándo?

Finalmente estaba estaba bastante claro.

 Sin comerlo ni beberlo auguré la situación Europea (yo la pintaba más catastrofista, pero se le acerca bastante) aunque de aquella (ni ahora mismo) estaba demasiado puesta en temas económicos, pero la sombra de la desgracia estaba presente. Otra razón para no ir en cuarto eran mis ansias de conocimiento en todos los campos, y pensaréis "Jo, que suerte, le gusta todo" y diré "Mal, muy mal, cuando tu carrera cubre tantos campos especializarse en uno al final es prácticamente imprescindible, así que, cuando te gusta todo, tienes un problemilla, porque al llegar a cuarto, tienes todas esas fantásticas optativas pero sólo un número limitado de créditos para gastar en ellas".

Tras todo esto, y explicárselo a Fátima y a Sabela, les empezó a picar a ellas el gusanillo del erasmus también, pero sus decisiones son una historia para otro momento...

Marta.

lunes, 23 de julio de 2012

Introducción

A 16 días de despegar inauguramos el tan aclamado blog! 
La idea es mantener a amigos, familiares, conocidos, desconocidos, curiosos en general y estudiantes que piensan irse de erasmus a un sitio como Oslo, informados des nuestras vivencias en general. 
Esperamos daros toda la información necesaria para que no nos atosiguéis demasiado por Skype, Whatsapp, Facebook y demás.

Si queréis saber algo en especial mandad vuestros ruegos y preguntas a : apadrinaunerasmus@gmail.com

Marta.