martes, 24 de julio de 2012

Entrada só apta para futuros Erasmus

Aviso de que esta entrada é un pouco coñazo pero pode ser interesante para aforrar tempo e comeduras de tarro a quen pense irse de Erasmus.

Supoño que se pode dicir que a idea do Erasmus ven de cando Andre e eu comezamos a planear irnos xuntas. Ao final resultou que imos o mesmo ano, pero non ao mesmo sitio.
Realmente cando se concretou a idea foi o verán tras rematar 1º de Bioloxía. O plan era, nese verán, informarme perfectamente sobre todas as posibles universidades de destino, o nivel das clases, as asignaturas, o idioma, o país, as residencias, becas, horarios, e a talla media de sombreiro de copa da poboación estudiantil. Pero a realidade era moito máis bonita: as páxinas web das universidades son infernais bucles de links, os profesores que che deben informar ou pasan de ti ou non se enteran, descubres a marabillosa oficina de relacións internacionais (a nosa querida ORI) onde é máis difícil realizar un trámite nun só día que que che coincidan os resultados nunha práctica de laboratorio. Unha vez que sabes o que hai, xa vas ao práctico. Tomas as decisións de dúas formas: mandas un correo para preguntar, ou a boleo.
É unha pena non ter un motivo moi romántico polo que escoller Oslo, pero o certo é que foi por descarte. Quería que as clases fosen en inglés, e iso deixábame 3 opcións: Polonia, Reino Unido e Noruega. Polonia non me interesaba porque (oh, sorpresa!) unha das prioridades era que o nivel fose bo, e polo que oín non era o sitio axeitado. Polo mesmo motivo descartei Reino Unido (e porque só había unha praza xD). Así que me quedaba Oslo, que unha vez escollida, souben que foi unha boa elección (a excepción dos cartiños). E outra vez a comernos o coco mirando as asignaturas que tiñamos que coller, ilusas de nós, pensando que antes de decidir a onde ir estudar un curso enteiro deberiamos saber que asignaturas nos ofrecían. Pero non, ti primeiro escolles a onde vas e logo se non che gustan as asignaturas é problema teu.
Xa que despotrico tanto, como punto positivo teño que dicir que a coordinadora non nos puxo ningún problema para convalidar asignaturas. Ademais, descubres que a información máis importante sempre che vai vir da xente que xa estivo alí. O que non podes facer e fiarte de quen se supón que ten que estar informado, e sempre sempre contrastar a información.

Bueno, creo que dou por rematada esta primeira e aburrida entrada, espero que as seguintes sexan máis majas ^^


Sabela

Comienzos

Para mi todo empezó en el instituto, cuando sólo quería ir a la universidad porque las clases empezaban en octubre. 
Pero era mentira, bolonia llegó y nos aguó la fiesta a todos con sus clases magistrales, seminarios, tutorías y prácticas, de las cuales (en algunas asignaturas) la asistencia no era obligatoria pero si no ibas te ponían un cero, te podían decir que empezabas las prácticas el primer día de clase sin haber dado nada, la evaluación era continua pero nunca te evaluaban continuamente ya que sólo hacen un examen final, los profesores fomentan el PAT pero los tutores pasan de todo...

Desde el primer día de clase yo dije, en tercero me voy, y eso hago. Pero la duda estaba allí, no en si irme o no, sino en ¿cuándo?

Finalmente estaba estaba bastante claro.

 Sin comerlo ni beberlo auguré la situación Europea (yo la pintaba más catastrofista, pero se le acerca bastante) aunque de aquella (ni ahora mismo) estaba demasiado puesta en temas económicos, pero la sombra de la desgracia estaba presente. Otra razón para no ir en cuarto eran mis ansias de conocimiento en todos los campos, y pensaréis "Jo, que suerte, le gusta todo" y diré "Mal, muy mal, cuando tu carrera cubre tantos campos especializarse en uno al final es prácticamente imprescindible, así que, cuando te gusta todo, tienes un problemilla, porque al llegar a cuarto, tienes todas esas fantásticas optativas pero sólo un número limitado de créditos para gastar en ellas".

Tras todo esto, y explicárselo a Fátima y a Sabela, les empezó a picar a ellas el gusanillo del erasmus también, pero sus decisiones son una historia para otro momento...

Marta.

lunes, 23 de julio de 2012

Introducción

A 16 días de despegar inauguramos el tan aclamado blog! 
La idea es mantener a amigos, familiares, conocidos, desconocidos, curiosos en general y estudiantes que piensan irse de erasmus a un sitio como Oslo, informados des nuestras vivencias en general. 
Esperamos daros toda la información necesaria para que no nos atosiguéis demasiado por Skype, Whatsapp, Facebook y demás.

Si queréis saber algo en especial mandad vuestros ruegos y preguntas a : apadrinaunerasmus@gmail.com

Marta.